Wraz z epoką renesansu narodziła się literatura tworzona w językach narodowych. Także w Polsce zaczęto pisać w języku polskim.
Mikołaj Rej
Mikołaj Rej z Nagłowic (1505-2569) jest pierwszym pisarzem, który tworzył po polsku. Nie był on mistrzem wyrafinowanej formy literackiej. Zawdzięczamy mu jednak wprowadzenie do literatury wcześniej nie znanych tematów, które związane były z zachodzącymi zmianami społeczno-obyczajowymi. Został uznany za wyraziciela ziemiaństwa. Opisywał życie wiejskie, które było zgodne z naturą. W twórczości Mikołaja Reja znajdziemy również elementy satyry i krytyki społecznej. Do takich utworów należą: „Krótka rozprawa między… Panem, Wójtem a Plebanem”, czy „Zwierzyniec”.
Jan Kochanowski
W historii całej polskiej literatury Jan Kochanowski (1530-1584) jest jednym z największych twórców. Nazwano go „poeta doctus” – poeta uczony. Był wykształconym humanistą, człowiekiem niezwykle światłym. Jego poezja miała piękną, kunsztowną formę. Jan Kochanowski jest między innymi autorem „Pieśni”, w których przedstawił swoją wizję porządku świata. Jest również autorem około 300 fraszek. Są one bardzo różnorodne. Znajdziemy wśród nich zarówno subtelnie żartobliwe utwory, jak też kpiarskie i rubaszne, ale także liryczne i refleksyjne. Wielkim dziełem mistrza Kochanowskiego są także napisane po śmierci ukochanej córki Urszuli „Treny”.
Mikołaj Sęp-Szarzyński
Twórczość Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego (1550-1581) czasowo wpisuje się w epokę renesansu. Jednak tematyka i nastrój jego utworów bardziej pasują do literatury okresu baroku. Mikołaj Sęp-Szarzyński zasłynął przede wszystkim jako autor filozoficznych sonetów „Rytmy, albo Wiersze polskie”.
Szymon Szymonowic
Tworzył w schyłkowej dobie polskiego renesansu. W historii literatury polskiej Szymon Szymonowic (1558-1629) zapisał się przede wszystkim jako autor sielanek,w których chwalił spokój i radość życia na wsi. Wyjątkiem wśród jego utworów są „Żeńcy”, w których nie ukazuje idealistycznego wiejskiego życia, ale ciężką pracę chłopów.